Mijn Biografie

Ik ben geboren in de zeventiger jaren van de vorige eeuw in Geleen, Zuid Limburg in het toenmalige Barbara-ziekenhuis, als 1e zoon van Anneke de Grijs en Herman Vos. Anderhalf jaar later werd ons gezin vervolmaakt met de geboorte van Bart. Ik groeide op in Urmond, een maasstadje, bijna letterlijk onder de rook van DSM, ingebed tussen Julianakanaal en A2. Een onbevangen en gelukkige lagere school-tijd met veel vriendjes in de Thorbeckestraat. Als kleinste jongetje van de klas maar wel superdruk en babbelziek, heb ik de lagere school doorlopen in één van de eerste openbare basisscholen van de regio. Hier liggen fijne, plezierige herinneringen, leuke gebeurtenissen en de eerste schreden op het podium; mijn eerste solo-optredens (bv. als Dorus-imitator in Rozenburg (ZH)), ik speelde een blauwe maandag blokfluit en als de gelegenheid zich voordeed deed ik al vanaf de kleuterklas mee met schooltoneel. Veel en vaak heb ik gefantaseerd dat ik een beroemd artiest wilde worden. En ik zong altijd en overal: lopend naar school, onder de douche en zelfs in de klas. Een citaat uit een rapport uit die tijd (8 jaar oud): “Peter zingt graag; ook alleen!” Toen al was er geen houden aan en had ik geen plankenkoorts. Toch zou het nog heel lang duren voordat het zingen echt werd ontdekt... En dat terwijl Herman, een begenadigd zanger was die vaak de bassolo’s vertolkte in het DSM-mannenkoor en het Limburgs Vocaal Ensemble. Wat dat betreft werden de zangersklanken er met de paplepel ingegoten.

Eerst werd er gevoetbald en gehandbald, maar dat werd al gauw ingeruild voor een judopak. Elke zaterdag trainen, zodat ik op mijn 18e eindelijk die zwarte band om mocht gorden.
Tijdens de stroevere middelbare school-tijd “verplichtte” Anneke een stijldanscursus. Een hele gunstige en verstandige beslissing! Bevlogen en met verschillende danspartners heb ik t/m “goud” cursussen gedaan. En zette ik de eerste stappen op het liefdespad....

UVP Brabants DagbladMet het VWO diploma in de hand werd een andere jongensdroom nagejaagd: dokter worden! In eerste instantie werd ik uitgeloot voor de opleiding, maar 2 weken voor het studiejaar begon, kwam het bericht dat ik nageplaatst werd, notabene in mijn voorkeursstad Maastricht..... Zou het toch iets betekenen om op zondag te zijn geboren?

Tijdens de studentenperiode in Maastricht (verhip, nog steeds langs de Maas) deed ik allerlei extra-curriculaire activiteiten. De rol in het blijspel De Vrek (l’Avare) van Molière (de notaris Maître Simon) moest op korte termijn worden overgenomen. Daarna ontstond mijn behoefte om alle liefhebberijen te combineren: zingen, dansen èn toneelspelen. Na die uitgesproken wens op het premièrefeest van De Vrek kreeg ik de uitnodiging om mee te gaan naar een Opera-vereniging: Opéra Comique Maastricht (OCM). Na het voorzingen veroverde ik een vast plekje tussen de tenoren! Op mijn 22e “eindelijk” daar: midden in de spotlights. Een voorwaarde voor de deelname aan dit koor was wèl dat ik zangles moest gaan nemen om die “ruwe diamant” wat te slijpen. Studenten hebben geen geld, dus nam ik zangles bij een conservatoriumstudent die voor zijn praktijkervaring voor weinig geld leerlingen introduceerde in het zangersvak.
22 april 2006, Zingen op bruiloft Maike en Erwin Via Marcel Verhoog trok ik na een klein jaartje de stoute schoenen aan en stapte ik naar de voormalige zanglerares van mijn vader Herman. Christa Wolfs bleek enthousiast genoeg om mij les te gaan geven. Wekelijks van Maastricht naar Heerlen. Het begin van een heerlijke tijd begon en we ontdekten dat mijn "licht aansprekende tenorstem" zich heel snel ontwikkelde. Op het liefdespad kwam Irit voorbij, en de liefde bleek wederzijds en zich snel te ontwikkelen. Al heel snel wilden we samenwonen, met een beetje met angst en beven van onze ouders aan beide kanten. Het zou echter wonderwel uitpakken...

Die ontwikkelende tenorstem viel blijkbaar ook op binnen OCM want mij werd de gelegenheid geboden om een belangrijke solorol te vertolken in “La Vie Parisienne” van Jacques Offenbach. En na nerveus voorzingen veroverde ik ook een plek bij het Professionele Opera Zuid in het Zuidelijk Theaterkoor. En toen was er geen houden meer aan....
Ofschoon ik bijna afgestudeerd was als Arts, was een impulsieve overstap naar het conservatorium erg aanlokkelijk. Herman heeft daar subiet een stokje voor gestoken door realistische argumenten aan te dragen waardoor ik in elk geval in het artsenvak afstudeerde....

En als arts vond ik binnen 3 weken een eerste baantje, om de daarop volgende maand een vaste betrekking als Arts werkzaam in de verstandelijk gehandicaptenzorg aangeboden te krijgen in Gennep (Noord-Limburg). Met mijn verloofde Irit zijn we in haar geboorte-provincie Brabant gaan wonen en wel in Boxmeer, opnieuw nabij de oevers van de Maas. Enige tijd was de aandacht enkel op het artsenvak gericht ofschoon wij direct samen een zangvereniging zochten en vonden, Het Weijerkoor Boxmeer. Zanglessen in Limburg moest ik staken en solistisch zong ik lange tijd niet. Voor de huwelijksvoltrekking in 1998 leek het mij een mooi gebaar om het Jawoord te onderstrepen met een aria. Om dit goed in te studeren vroeg ik aan dirigent Jos van Eyck om mij zangles te geven. Dat wilde hij wel, en dat luidde een jarenlange samenwerking in. Daardoor ontstond de gelegenheid om mij eindelijk in het zangersvak verder te ontwikkelen. Ook Jos was enthousiast over de schijnbare potenties, en voorzichtig, verbaasd en enthousiast mocht ik in het koor af en toe de tenorsolo’s uitvoeren: de eerste Krönungsmesse van Mozart is nog steeds een mooie herinnering. Vele mooie missen en oratorio volgden. De rol van Remendado in Carmen van Bizet met een doorbrekende Mezzo-Sopraan Tania Kross in de hoofdrol was één van de hoogtepunten van die jaren. En dit alles probeerde ik te combineren met een drukke en verantwoordelijke baan als Arts voor verstandelijk gehandicapten bij CELLO in Rosmalen, ook al niet ver van de Maas af. Vaak moeilijk om artsenwerk en zangprojecten qua agenda te combineren!
En er kwamen kinderen! Begin 2000 werd onze dochter Linde geboren en helemaal op het einde van 2001, op 2e kerstdag Merel. Dat Merel Downsyndroom bleek te hebben leek een taai lot; maar dat was helemaal niet zo. Beide dochters zijn een waardevolle aanvulling op ons gezinsleven en een verrijking voor ons allebei!

Op een gegeven moment liet Jos van Eyck weten dat hij van mening was dat mijn zangstudie een verdieping moest krijgen. Hij introduceerde mij bij zijn eigen zangleraar in Duisburg: Manfred Jung, een voormalig beroemde Wagnertenor die op alle grote internationale podia furore had gemaakt als vertolker van vele tenorrollen. Meister Jung was bereid om mijn verdere zangstudie te begeleiden als mijn persoonlijke mentor en coach. Vele mooie concerten, Opera- en Operettepartijen, e.d. zijn daarvan direct en indirect het gevolg. Masterclasses heb ik mogen volgen en ik heb meegedaan aan internationale zangconcoursen; optredens mocht ik hebben voor de Nederlandse Televisie. In 2005 werd ik laureaat in de finale van Una Voce Particolare, toen ik 'mijn' uitzending bleek te hebben gewonnen. Op de Duitse Radio mocht ik solistisch een koor begeleiden tijdens een liveuitzending voor WDR4... Vele kleine en grote rollen in Opera en operette mocht ik vertolken... mijn bestemming leek ik te hebben gevonden.
In 2010 een nieuwe zangcoach gevonden in Hein Meens, die mij begeleidde in het oratoriumvak tot aan zijn plotse overlijden in februari 2012... Net daarvoor een professionele relatie aangegaan met Impresariaat KoxVocaal.

Of ik nog wat te wensen heb? Tuurlijk! Hopelijk brengt de toekomst (nog veel meer) hele mooie ervaringen, concerten, producties et cetera! Kom maar op...

 

De meest trotse fans,  Peter's vrouw Irit Holdrinet en ouders Anneke de Grijs en Herman VosNaschrift:

En altijd heb ik de stimulans mogen voelen van “HET THUISFRONT ”.

Irit die altijd achter mijn beslissingen staat op gebied van keuzes maken in het zangersvak en altijd een klankbord is om mee te overleggen. Door jouw flexibiliteit ben ik in staat om zoveel gepassioneerd “theater te maken".

Mijn moeder Anneke, die heeft zorggedragen voor een aantal cruciale beslissingen en ervaringen in mijn leven. Altijd kritisch maar met een trotse ondertoon.

En niet in de laatste plaats mijn vader Herman die zelf een erg getalenteerde zanger was. Je kraakte altijd bijzonder kritische noten maar achter mijn rug om bleek jij mijn grootste fan (in ieder geval de meest gevulde..). Het was nooit goed genoeg en je bewaakte mijn beslissingscapaciteiten. Nooit te beroerd om mijn over-enthousiasme met wat realisme te blussen. Helaas ben je ons ontvallen aan het einde van zomer 2007 op je geliefde eiland Corsica. Ik ben ervan overtuigd dat je over onze schouders kritiek blijft uiten en de realiteit blijft bewaken. Deze 3 mensen wil ik hier expliciet danken voor hun onvoorwaardelijke liefde en steun! Dikke kus, Pjotr.

Voor een exactere weergave van alle muzikale ervaringen in chronologie zie de historie